“O gün birçokları bana diyecek ki, ‘Ya Rab, ya Rab! Biz senin adınla peygamberlik etmedik mi? Senin adınla cinler kovmadık mı? Senin adınla birçok mucize yapmadık mı?’” (Matta 7:22)
Bir “iman” yüreğiyle bir “eylem” yüreği arasındaki farkı düşünelim.
Eylem yüreği, tatmini kendi gücüyle ego doyurucu başarılar sergileyerek bulur. Böyle bir yürek bir sarp kayalığa tırmanmaya, iş yerinde ekstra sorumluluklar almaya, bir savaş cephesinde yaşamını riske atmaya, bir maraton koşusunda kendisini kıvrandırmaya veya haftalarca dindarlık edip oruç tutmaya kalkışabilir. Bunların tümü, bu yürek için kendi iradesine ve beden gücüne meydan okumak ve zafer kazanıp tatmin duymak amacıyladır.
Eylem odaklı yürek, tam tersi istikamette ilerleyip bağımsızlık, kendi yolunu çizme ve kendi başına başarılar elde etmeye yönelik sevgisini, nezaket, edep ve ahlaka karşı çıkarak da ortaya koyabilir (Galatyalılar 5:19-21). Ancak bunun arkasında yatan şey –ister ahlaksızlık etsin, isterse de ahlaksızlığa karşı savaş açsın– yine aynı kendi kaderini yazmak ve kendini yüceltmek isteyen eylem odağıdır. Buradaki ortak belirleyici unsur kendi yolunu çizme, kendine yetme ve kendini yüceltmedir. Hepsinde, eylem odaklılığın temel tatmin kaynağı atılgan, özerk ve mümkünse de galip bir benliğe sahip olmaktır.
İman yüreğiyse son derece farklıdır. Gözlerini geleceğe çevirirken beslediği arzular daha az yoğun değildir. Ancak arzu ettiği şey, İsa’daki Tanrı’yı tümüyle deneyimleyerek tam bir tatmin bulmaktır.
“Eylem” yüreğinin istediği şey bir engeli kendi başına aştığını hissetmekken, “iman” yüreği Tanrı’nın bir engeli aştığını hissedip tatmin bulur. Eylem kabiliyetli, güçlü ve akıllı olarak yüceltilip bu şekilde sevinç bulmayı arzular. İmansa Tanrı’nın kabiliyeti, gücü, bilgeliği ve lütfu için yüceltilmesiyle duyulan sevinci arzular.
Dini anlamda, eylem ahlak mücadelesini kabul eder, büyük bir çabayla bu yolda engelleri aşar ve kazandığı zaferi bir onay ve mükafat bekleyerek Tanrı’ya sunar. İman da ahlak mücadelesini kabul eder ama bunu Tanrı gücünün bir aracı olabilme yolu olarak görür. Sonrasında zafer kazanıldığındaysa, iman tüm görkemin ve şükranın Tanrı’ya ait olduğundan dolayı sevinç duyar.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
