“Siz bana kötülük düşündünüz, ama Tanrı bugün olduğu gibi birçok halkın yaşamını korumak için o kötülüğü iyiliğe çevirdi.” (Yaratılış 50:20)
Yaratılış 37 ve 50. bölümler arasında yer alan Yusuf’un hikâyesi, Tanrı’nın egemen, gelecek lütfuna neden inanmamız gerektiğine yönelik harika bir derstir.
Yusuf erkek kardeşleri tarafından köle olarak satılır ve bu, onun sabrını muazzam ölçüde sınayacak olan bir şeydir. Ancak Mısır’da Potifar’ın evinde iyi bir iş sahibi olur. Sonrasında, Yusuf itaatkâr, dürüst bir şekilde yaşamına devam ederken, Potifar’ın karısı onun namusuyla ilgili bir iftira ortaya atar ve onu zindana attırır. Bu, bir başka büyük sabır denenmesidir.
Ama işler yine iyiye döner. Zindancıbaşı ona sorumluluklar verir ve ona saygı duyar. Ancak Yusuf, Firavun’a hizmet eden ve daha öncesinden düşlerini yorumlamış olduğu sakininin onu oradan çıkarmasını umarken, saki onu unutur ve kendisi iki yıl daha zindanda kalır. Bir başka sancılı sabır denenmesi daha.
Sonunda, tüm bu dolambaçlı yolculuğun ve gecikmelerin ardındaki anlam açığa çıkar. Yusuf Mısır’ın önderi, Firavun’dan sonra önde gelen ikinci kişi olur. Onu köle olarak satan kardeşlerini açlıktan ölmekten kurtarır. Uzun yıllardır ayrı düştüğü kardeşlerine şöyle der: “Tanrı yeryüzünde soyunuzu korumak ve harika biçimde canınızı kurtarmak için beni önünüzden gönderdi… Siz bana kötülük düşündünüz, ama Tanrı bugün olduğu gibi birçok halkın yaşamını korumak için o kötülüğü iyiliğe çevirdi” (Yaratılış 45:7; 50:20).
Yusuf’un uzun yıllar boyunca maruz kaldığı sürgün ve kötü muamele içerisinde gösterdiği sabrın anahtarı ne olmuş olabilir? Cevap şu: Tanrı’nın egemen, gelecek lütfuna iman – O’nun en plan dışı yeri ve en plan dışı zamanı alıp hayal edilebilecek en mutlu sona dönüştüren her şeye egemen lütfuna olan iman.
Bizim sabrımızın anahtarı da budur. Tanrı’nın bizlerin yaşamının en garip ve en sancılı dönemeçlerinde dahi bizim için çalıştığına inanıyor muyuz?
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
