Tanrı’nın bütün vaatleri Mesih’te “evet”tir. Bu nedenle Tanrı’nın yüceliği için Mesih aracılığıyla Tanrı’ya “Amin” deriz. (2. Korintliler 1:20)
Dua, geçmişin ve geleceğin yaşamlarımızda tekrar tekrar bir araya geldiği yerdir. Bundan burada bahsetmemin sebebi, Pavlus’un bu ayette duayı çarpıcı bir şekilde Tanrı’nın Eveti’yle bağdaştırmasıdır.
2. Korintliler 1:20’de, biraz karışık bir Grekçeyle şöyle demektedir: “Bu nedenledir ki, Tanrı’ya görkemi için Amin diye seslenmemiz O’nun aracılığıyladır.” Bunu biraz açıp basitleştirelim.
Pavlus şunu diyor: “Bu nedenle, Mesih sayesinde, dilediğimiz ve güvenle beklediğimiz gelecek lütfun sonucunda görkemin Tanrı’ya gitmesi için, Tanrı’ya Amin deriz.”
Eğer Hristiyanların niçin duaların sonunda Amin dediklerini ve bu geleneğin nereden geldiğini merak ettiyseniz, cevap burada. Amin kelimesi, İbraniceden Yunancaya hiç çevrilmeden alınmış olan bir kelimedir ve bu İngilizceye ya da diğer dillere aynı şekilde hiç çevrilmeden doğrudan geçmiştir.
İbranicede bu kelime son derece güçlü bir onayı ifade ediyordu (bkz. Çölde Sayım 5:22; Nehemya 5:13; 8:6). Ciddi, törensel, samimi bir şekilde “Katılıyorum”, “Söyleneni onaylıyorum” ya da “Bu doğrudur” demekti. En basit tabirle, “Amin” kelimesi Tanrı’ya hitap etme bağlamında yürekten bir Evet anlamına geliyordu.
Şimdi 2. Korintliler 1:20’nin iki yarısı arasındaki bağlantıya bakın. İlk yarısı şöyle diyor: “Tanrı’nın bütün vaatleri Mesih’te ‘evet’tir.” İkinci yarıysa şöyle diyor: “Bu nedenle Tanrı’nın yüceliği için Mesih aracılığıyla Tanrı’ya ‘Amin’ deriz.”
“Amin” ve “Evet” kelimelerinin aynı anlama geldiğini fark ettiğimizde, ayetin anlamı şu olur: İsa Mesih’te, Tanrı verdiği vaatler aracılığıyla bize “Evet” der ve biz de Mesih’te, ettiğimiz dualar aracılığıyla Tanrı’ya “Evet” deriz.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
