Tembel der ki, “Dışarda aslan var, sokağa çıksam beni parçalar.” (Süleyman’ın Özdeyişleri 22:13)
Özdeyişin böyle demesini beklemezdim. “Korkak der ki, ‘Dışarda aslan var, sokağa çıksam beni parçalar’” demesini beklerdim. Ama “korkak” değil, “tembel” kelimesini kullanıyor. Dolayısıyla, buradaki hâkim duygu korku değil, tembelliktir.
Ama tembelliğin sokaktaki aslan tehlikesiyle ne alakası var? “Bu adam tembellikten işini yapmıyor çünkü dışarıda bir aslan var” gibi bir şey söylemeyiz sonuçta.
Buradaki ana fikir, tembel kişinin kendi iş yapmayışını haklı çıkarmak amacıyla hayal ürünü durumlar yarattığı ve bu şekilde, odağı kendi tembelliğinin kötülüğünden aslanların tehlikesine kaydırdığıdır. Tembel olduğu için bütün gün evde oturmasını hiç kimse tasvip etmeyecektir. Ancak sokakta bir aslan varsa, onu mazur görebilirler.
Buradan çıkarmamız gereken önemli bir Kutsal Kitap dersi, yüreğimizin isteklerimizi haklı çıkarabilmek amacıyla zihnimizi karıştırıyor olduğudur. Yani, en derindeki arzularımız akıllarımızın mantıksal işleyişinin önüne geçer ve aklımızı, bu arzular yanlış bile olsa, onları doğru gösterecek bir biçimde algılamaya yönlendirir.
Tembelin yaptığı da budur. Evde kalıp çalışmamayı yürekten arzular. Evde kalmanın iyi bir sebebi yoktur. Peki bu durumda tembel ne yapar? Kötü arzusunu, tembelliğini yener mi? Hayır, arzusunu haklı çıkaracak durumlar yaratmak üzere aklını kullanır.
İsa şöyle demiştir: “Dünyaya ışık geldi, ama insanlar ışık yerine karanlığı sevdiler. Çünkü yaptıkları işler kötüydü” (Yuhanna 3:19). Karanlığı seviyoruz çünkü yapmak istediğimiz şeyi karanlıkta ifşa olmadan yapabiliyoruz. Bu durumda, akıl bir karanlık fabrikası –yarı gerçeklerin, kaçamakların, yanıltmacaların, bahanelerin ve yalanların kaynağı– haline gelir. Yüreğin kötü arzularını ifşa ve yıkımdan korumak amacıyla her şeyi yapar.
Bunları düşünün ve bilge olun.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
