Mesih uğruna aşağılanmayı Mısır hazinelerinden daha büyük zenginlik saydı. Çünkü alacağı ödülü düşünüyordu. (İbraniler 11:26)
Acı çekmeyi seçmemizin sebebi sadece bize acı çekmemizin söylenmesi değil, bize bunu söyleyen Kişi’nin acıları sonsuz sevince giden yol olarak tanımlıyor olmasıdır.
O, bizi acılardaki itaate yönlendirmektedir. Bunu yaparken güttüğü amaçsa bizim göreve adanmışlığımızı göstermemiz, ahlaki azmimizin boyutunu açığa çıkarmamız ya da acı eşiğimizin ne denli yüksek olduğunu ortaya koymamız değil, ancak samimi (çocuksu) bir imanla, O’nun insanı tümüyle tatmin eden vaatlerinin sınırsız değerini sergileyebilmemizdir. Nitekim O’nun görkeminin insanı tümüyle tatmin eden yüceliği ve güzelliği, tüm vaatlerin gerçekleştiği yerdir.
Musa, “Bir süre için günahın sefasını sürmektense, Tanrı’nın halkıyla birlikte baskı görmeyi yeğledi… Çünkü alacağı ödülü düşünüyordu” (İbraniler 11:25-26). Dolayısıyla, Musa’nın itaati onun acı çekme azmini değil, ancak alacağı ödülü, yani Mesih’te ondan yana olan Tanrı’yı yüceltmiş oldu.
Hristiyan hedonizminin özü budur. Acılar aracılığıyla sevinci kovalayarak, sevincimizin Kaynağı’nın insanı tümüyle tatmin eden değerini yüceltiriz. Tanrı acı tünelinin sonunda bizzat ortaya çıkar ve ışık saçar.
Eğer güttüğümüz amacın ve acılardaki sevincimizin temelinin O olduğunu ifade etmezsek, o hâlde çektiğimiz acıların anlamı da kaybolur.
O anlam da şudur: Tanrı kazançtır. Tanrı kazançtır. Tanrı’nın kendisi bizzat kazancımızdır. Acılarımızın anlamı işte budur.
İnsanın baş amacı, Tanrı’yı yüceltmektir. Biz Tanrı’da en çok ne zaman tatmin bulursak O’nun da en çok o zaman yüceltilmiş olacağı gerçeği, acı zamanlarında diğer zamanlara kıyasla daha da doğrudur.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
