RAB’be övgüler sun, ey gönlüm! O’nun kutsal adına övgüler sun, ey bütün varlığım! (Mezmurlar 103:1)
Bu mezmur, yazarın kendi canına Rab’bi övmesi için (RAB’be övgüler sun, ey gönlüm”) ve meleklere, göksel ordulara ve Tanrı’nın elinin işlerine de aynı şekilde O’nu övmeleri için vaaz etmesiyle başlayıp bu şekilde sonlanmaktadır.
RAB’be övgüler sunun, ey sizler, O’nun melekleri,
O’nun sözünü dinleyen,
Söylediklerini yerine getiren güç sahipleri!
RAB’be övgüler sunun, ey sizler,
O’nun bütün göksel orduları,
İsteğini yerine getiren kulları!
RAB’be övgüler sunun,
Ey O’nun egemen olduğu yerlerdeki bütün yaratıklar!
RAB’be övgüler sun, ey gönlüm!
(Mezmurlar 103:20-22)
Mezmur, çok büyük oranda Rab’bi övmeye odaklanmaktadır. Rab’bi övmek ne demektir?
O’nun yüceliğinden ve iyiliğinden iyi bir şekilde bahsetmek ve bunu candan, en derinden yapmamız demektir.
Davut bunu bu mezmurun ilk ve son ayetlerinde yaparak “RAB’be övgüler sün, ey gönlüm” derken, Tanrı’nın iyiliğinden ve yüceliğinden sahici bir şekilde bahsetmenin, candan gelmesi gerektiğini söylemektedir.
Tanrı’yı ağızla, cansız bir şekilde övmek ikiyüzlülük olur. İsa şöyle demiştir: “Bu halk dudaklarıyla beni sayar, ama yürekleri benden uzak” (Matta 15:8). Davut bu tehlikenin farkındadır ve kendisine vaaz eder. Kendi canına, buna müsaade etmemesini söyler.
“Gel, ey canım, Tanrı’nın yüceliğine ve iyiliğine bak. Ağzıma eşlik et ve birlikte Rab’bi tüm varlığımızla övelim. Ey canım, ikiyüzlülük etmeyeceğiz!”
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
