“Lütfum sana yeter. Çünkü gücüm, güçsüzlükte tamamlanır.” (2. Korintliler 12:9)
Tanrı’nın acılara ilişkin tasarısı, bu acıların Mesih’in değerini ve gücünü yüceltmesidir. Bu lütuftur çünkü Hristiyanların en büyük sevinci Mesih’in yaşamlarımızda yüceltildiğini görmektir.
Rab İsa Pavlus’a, “bedendeki dikeni”nin alınmayacağı söylediğinde, bunun nedenini açıklayarak aslında Pavlus’un imanını destekliyordu. Rab şöyle dedi: “Lütfum sana yeter. Çünkü gücüm, güçsüzlükte tamamlanır” (2. Korintliler 12:9). Tanrı, Pavlus’un yerine Mesih’in güçlü görünmesi için, Pavlus’un güçsüz olmasını buyurmuştur.
Eğer kendi kendimize yettiğimizi hissedip böyle görünürsek, yüceliği biz alırız. Mesih almaz. Bu yüzden de, Mesih bu dünyanın zayıf olanlarını seçmektedir. “Öyle ki, Tanrı’nın önünde hiç kimse övünemesin” (1. Korintliler 1:29). Bazen de kendi gücünün daha da belirgin olması için, dışarıdan güçlü görünen kişileri daha zayıf kılmaktadır.
Pavlus’un bunu bir lütuf olarak tecrübe ettiğini biliyoruz çünkü o bunda sevinç buldu: “İşte, Mesih’in gücü içimde bulunsun diye güçsüzlüklerimle sevinerek daha çok övüneceğim. Bu nedenle Mesih uğruna güçsüzlükleri, hakaretleri, zorlukları, zulümleri ve darlıkları sevinçle karşılıyorum. Çünkü ne zaman güçsüzsem, o zaman güçlüyüm” (2. Korintliler 12:9-10).
Tanrı’nın lütfuna imanla yaşamak, İsa’da bizim için her şey olan Tanrı’dan tümüyle tatmin olmak demektir. Bu nedenle iman, İsa’da bizim için her şey olan Tanrı’yı yansıtan ve yücelten hiçbir şeyden geri durmaz. Kendi güçsüzlüğümüz ve acılarımızın arkasında yatan amaç da budur.
Yazar: JOHN PIPER
