Ertesi sabah Samuel Saul’la görüşmek için erkenden kalktı. Saul’un Karmel Kenti’ne gittiğini, orada kendisine bir anıt diktikten sonra aşağı inip Gilgal’a döndüğünü öğrendi… Samuel konuşmasını şöyle sürdürdü: “Kendini önemsiz saydığın halde, sen İsrail oymaklarının önderi olmadın mı? RAB seni İsrail’e kral meshetti.” (1.Sa. 15:12, 17)
Saul’da bir “ufak büyük adam” kompleksi vardı. İsrail’in yeni atanmış kralıydı. Ulusun umudu ona bağlıydı ve o da bunun hakkını vermek istiyordu. Sorun şu ki, bu iş Saul’un üstesinden gelebileceğinden büyüktü. Saul kendi yeterliliğine baktığında, kendi gözünde “ufak” kalıyordu. Peki ya insanlar onun gereken niteliklere sahip olmadığını öğrenirlerse ne olacaktı? Peki ya insanlar hayal kırıklığına uğrarlarsa ne olacaktı? Beceriksiz olarak görülme düşüncesine ya da yetersizliğinin ifşa olmasına tahammül edemezdi. Halkın onu büyük bir kişi olarak, yani güvenebilecekleri bilge,
güçlü, başarılı ve etkileyici bir kral olarak görmelerine alabildiğine muhtaçtı.
Saul ne yapmalıydı? Kral olduğu zaman Tanrı ona iyi bir yönetim için ihtiyaç duyduğu her şeyi sağlayacağına dair vaat vermişti. Saul’un yapması gereken tek şey Tanrı’ya güvenmekti. Kulağa basit geliyor, öyle değil mi? İsrail’in kralı bir tebaa kral olarak tasarlanmıştı; Tanrı’nın önderliğini takip etmeli ve O’nun yüceliği için O’nun halkına hizmet etmeliydi. Sorun şu ki, Saul bu düzeni beğenmemişti. Kimsenin (hatta Tanrı’nın bile) gölgesinde olmak istemiyordu. Saul yüceliği kendisi için istiyordu. Tanrı’yı resmin dışına çıkardığında, kendisine kalan tek seçenek ulusu kendi kişisel kaynaklarına dayanarak yönetmekti. Tüm bunlar da onda bir “ufak büyük adam” kompleksine yol açtı. Büyük adam kandırmacasını nasıl devam ettirecekti? Kendi adına anıt dikerek.
Anıt Dikmek
Saul’un sorunu, bizim hayatlarımızda insan korkusunun nasıl bir şey olduğunu ortaya koyuyor. Anıt dikmek, insan korkusunun tuzağına düşmüş olduğumuzun belirtisidir. Fiziksel anıtlar dikmeyebiliriz ama insanların övgülerini toplamak için kendi yollarımız vardır. Vaazımı tamamlayıp nasıl gittiğinden emin olamadığım zamanlar vardır. Vaaz anlaşılır mıydı? İnsanlar Tanrı’nın Sözü’yle güçlendiler mi? Yoksa bir felaket miydi? Bir pazar günü kiliseden sonra arabadayken eşime şikâyet ettiğimi hatırlıyorum. “Ya, tamamen berbattı değil mi?” “O soruyu neden öyle sordum?” Çünkü eşimin, “Şaka mı yapıyorsun? Harikaydı! Neden berbat olduğunu düşünüyorsun, canım?” diye soracağını umuyordum. Tanrı’ya güvenmek yerine, kendime anıt dikmek için iltifat avcılığı yapıyordum. Peki ya siz?
Düşünün: Tanrı sizi kendi kaynaklarınızın yetersiz olduğu bir şey yapmaya çağırdı mı? Saul’un sorununun bir kısmı kimlik sorunuydu.: “Rab seni İsrail’e kral meshetti” (1Sa. 15:17). Tanrı, Saul’u meshettiği zaman ona yardımcı olacağını vaat etti. Tanrı O’na güvenmemiz için sık sık bizi kendimizi aşan bir şey yapmaya çağırır. O’na güvendiğimiz sürece de, bizim zayıflığımız O’nun gücünün sergileneceği sahne olur.
Düşünün: Anıt dikme suçunu işlediniz mi? İnsanların sizi hatırlayabilecekleri ve sizden etkilenecekleri şeyler diktiniz mi?
Harekete Geçin: Gelecekte iltifat avcılığına ayartıldığınız zaman, bunun sizin hakkınızda olmadığını hatırlayın! Elinizden gelenin en iyisini yapın, hararetle dua edin ve sonuçlar için Tanrı’ya güvenin. Tanrı’nın sizin zayıflığınızı ya da yetersizliğinizi kullanmaktan zevk aldığı gerçeğinin tadını çıkarın, çünkü “Ne zaman güçsüzsem, o zaman güçlüyüm” (2.Ko. 12:10).
Yazar: ZACH SCHLEGEL
