Çünkü her türlü kötülüğün bir kökü de para sevgisidir. (1. Timoteos 6:10)
Pavlus bunu yazarken ne kastetti? Her günah işlediğiniz anda aklınızda paranın olduğunu kastetmiş olamaz. Birçok günah biz parayı düşünmüyorken gerçekleşir.
Benim önerdiğim cevap şu: Dünyadaki tüm kötülüklerin belli bir tür yürekten, yani parayı seven yürekten geldiğini kastetti.
Peki parayı sevmek ne demektir? Yeşil para kağıdını, bakır sikkeleri ya da gümüş şekelleri sevmek demek değildir. Parayı sevmenin ne anlama geldiğini bilmek için, şunu sormalısınız: Para nedir? Bu soruyu şöyle cevaplardım: Para insani kaynaklara karşılık gelen bir semboldür. Para Tanrı’dan ziyade insandan, yani diğer insanlardan alabileceğiniz şeylere karşılık gelmektedir.
Tanrı’nın dövizinde lütuf vardır, para değil: “Ey susamış olanlar, sulara gelin; parası olmayanlar, gelin, satın alın, yiyin!” (Yeşaya 55:1). Para insani kaynakların birimidir. Dolayısıyla, parayı seven yürek umutlarını, zevklerini ve güvenini tümüyle insanı kaynakların tekeline bırakan bir yürektir.
Bu yüzden, para sevgisi aslında paraya imanla, yani paranın ihtiyaçlarınızı karşılayacağına ve sizi mutlu edeceğine inanmakla (buna güvenmekle) aynı şeydir.
Para sevgisi, Tanrı’nın gelecek lütfuna iman etmeye bir alternatif teşkil eder. Gelecek insani kaynaklara, parayla kazanıp güvence altına alabileceğiniz bu tür şeylere iman etmek demektir. Bu nedenle para sevgisi veya paraya duyulan güven, Tanrı’nın vaatlerine ilişkin imansızlığın alt yüzüdür. İsa, Matta 6:24’te şöyle demiştir: “Hiç kimse iki efendiye kulluk edemez. Siz hem Tanrı’ya, hem de paraya kulluk edemezsiniz.”
Aynı anda hem Tanrı’ya hem de paraya güvenemezsiniz. Birine inanmak, diğerine inanmamak demektir. Parayı seven –mutluluk için paraya bel bağlayan– bir yürek, canlarımızın tatmini olarak bizim için İsa’da olan Tanrı’ya bel bağlamıyor demektir.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
