Güvenilir ve adil olan Tanrı günahlarımızı bağışlayıp bizi her kötülükten arındıracaktır. (1. Yuhanna 1:9)
Teoloji okulundaki hocalarımdan birinin şöyle dediğini hatırlıyorum: “Bir insanın teolojisini test etmenin en iyi yollarından birisi, bu teolojinin dualarımız üzerindeki etkisidir.”
O dönemde yaşamımda olup biten şeylerden ötürü, bu söz bana gerçekten de çok doğru gelmişti. Eşim Noël ve ben yeni evlenmiştik ve her akşam birlikte dua edip bunu bir alışkanlık haline getirmeye çalışıyorduk. Teolojimi derinden etkileyip şekillendiren Kutsal Kitap dersleri sırasında fark ettim ki, dualarım da ciddi bir şekilde değişiyordu.
O günlerdeki değişimlerden muhtemelen en önemli olanı, Tanrı’nın önüne temelde O’nun yüceliğini düşünerek gelmeyi öğreniyor olmamdı. “Adın kutsal kılınsın” diyerek başlayıp “İsa’nın adıyla” diyerek bitirmek, her duamın amacının ve temelinin aslında Tanrı’nın yüceliği olduğu anlamına geliyordu.
Ayrıca bağışlanmak için edilen duanın yalnızca Tanrı’nın merhametine sığınmak anlamına gelmediğini, aynı zamanda bunun O’nun Oğlu’nun itaatiyle gerçekleşen adaletine de sığınmak anlamına geldiğini öğrendiğimde, yaşamıma gerçekten büyük bir güç geldi. Tanrı sadıktır, adildir ve günahlarınızı bağışlayacaktır (1. Yuhanna 1:9).
Yeni Antlaşma’da, bağışlanmanın temelinde neyin yattığı Eski Antlaşma’da olduğundan çok daha açık bir şekilde ortaya konmuştur. Ancak bu temel, yani Tanrı’nın kendi adına olan bağlılığı değişmemektedir.
Pavlus Mesih’in ölümünün, günahları bağışlayarak Tanrı’nın doğruluğunu gösterdiğini ve kendilerine güvenmeyip İsa’ya iman eden tanrısızları aklayarak, Tanrı’nın adaletini gösterdiğini öğretmektedir (Romalılar 3:25-26). Bir başka deyişle, Mesih ilk ve son kez ölerek, adaleti boşa çıkarıyormuş gibi görünen ölümüyle Tanrı’nın adını temize çıkarmıştır. Suçlu günahkârlar, yalnızca İsa’nın hatırına beraata kavuşmuştur. Ancak İsa’nın ölümünde, “İsa’nın hatırına” bağışlanmak ve “Tanrı’nın adı uğruna” bağışlanmak aynı şeydir. Adalet boşa çıkmamıştır.
Tanrı’nın adı, O’nun doğruluğu, O’nun adaleti, O’nu böylesine şereflendiren bir kurbanın sağlanmasıyla tam anlamıyla yerini bulmuştur.
Son saat geldiğinde İsa’nın söylediği gibi, “Şimdi yüreğim sıkılıyor, ne diyeyim? ‘Baba, beni bu saatten kurtar’ mı diyeyim? Ama ben bu amaç için bu saate geldim. ‘Baba, adını yücelt!’” (Yuhanna 12:27-28). Baba tam da bunu yaptı. Öyle ki hem adil kalabilsin hem de İsa’ya iman edeni aklayabilsin (Romalılar 3:26).
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
