“Mesih’le birlikte çarmıha gerildim.” (Galatyalılar 2:20)
Hiçbirimizin kaçamayacağı ruhsal ihtiyacımız, günahlı doğamızın ölüm belgesini imzalamaktır. Duygusal izlenimlerimi ve aklımdaki inançları alıp bunları günahın doğasına –yani kendi haklarım bulunduğu iddialarıma– karşı erdemli bir kanıt haline dönüştürmeliyim. Pavlus, “Mesih’le birlikte çarmıha gerildim” diyor, “İsa’yı taklit etmeye karar verdim” veya “O’nu izlemek için gerçekten çaba göstereceğim” demiyor, ama “Ölümünde O’nunla özdeşleşmekteyim” diyor. Bu erdemli kararı verme aşamasına gelip kararımı uyguladığımda Mesih’in benim uğruma çarmıhta tamamladığı her şey benim içimde gerçekleşir. Benim Tanrı’ya karşı dizginlenemez bağlılığım, İsa Mesih’in kutsallığını bana bağışlaması için Kutsal Ruh’a fırsat verir.
“…Artık ben yaşamıyorum…” Bir birey olarak özgürlüğüm hâlâ vardır, fakat hayattaki öncelikli motivasyonum ve bana hükmeden doğa kökten değişmiştir. Aynı insan bedenine sahibim, ama Şeytan’a özgü o eski haklarım yok edilmiştir.
“…Şimdi bedende sürdürdüğüm yaşamı…” Yaşamayı arzu ettiğim veya yaşamak için dua ettiğim hayatı demiyor, ama şimdi ölümlü bedenimde sürdürdüğüm yaşamı – diğer insanların da görebildiği yaşamı, “…Tanrı Oğlu’na imanla sürdürüyorum.” Bu iman Pavlus’un İsa Mesih’e kendi imanı değildi, ama Tanrı Oğlu’nun ona verdiği imandı (bkz. Efesliler 2:8). Bu, iman içinde bir iman değildir, düşünülebilecek tüm sınırları aşan –yalnızca Tanrı Oğlu’ndan gelen– bir imandır.
Yazar: OSWALD CHAMBERS
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
